Уздыхае цяжка конь стрыножаны,
Быццам кенгуру,
раз-пораз скокне...
Ён адзін цяпер
на лузе скошаным
Пад асенняю імжакай мокне...
Дзе сябры з іх крутагрудай сілай,
Што аж ніцма клаліся ў скаку?
Дзе яна, пужлівая кабыла,
Што, дзіця ратуючы, зрушыла
Горла ненажэрнаму ваўку?
Дзе табун —
круты цыганскі табар,
Што начамі цёмнымі не раз
У клубок збіраўся
слухаць,
мабыць,
Хлапчукоў віхрастых ля кастра?..
Уздыхае цяжка конь стрыножаны,
Быццам кенгуру, раз-пораз скокне...
Ён адзін цяпер на лузе скошаным
Пад асенняю імжакай мокне...