Вяртаюцца з выраю гусі
На крыллях шырокіх, тугіх
Да роднай сваёй Беларусі,
Да тоняў, азёр дарагіх.
Што вас прымушае, скажыце,
Ад цёплага краю ляцець.
Маглі б вы і там, пэўна, жыці,
Выводзіць чародкі дзяцей?
— Ой, нельга,— адказваюць гусі,—
Бо сэрцы ж засталіся тут...
Таму зноў увосень у скрусе
Пакінем наседжаны кут.
І зноў прыляцім напрадвесні
У чыстыя плёсы нырнуць.
Сваёю няхітраю песняй
Абудзім мы з неба вясну.