На дварэ ківаюць ліпы веццем,
Быццам клічуць выглянуць з акна,
Уздыхнуў не ў жарт студэнт на лекцыі
І сказаў задумліва: «Вясна-а!»
І такая ў слове была радасць,
Што цяплом кранула ўсіх яна.
Нават лектар перарваў тыраду —
Паспяшыў пацвердзіць: «Так, вясна».
Ручкі ўбок — парушана маўчанне,
Нібы ветру наляцеў парыў.
І сівы прафесар пра каханне
Раптам з пачуццём загаварыў.
Аб сваёй прыпомніў маладосці
І аб самай памятнай вясне...
На ягоных скронях, мне здалося,
Пацямнеў тады бліскучы снег.
Пра любоў у захапленні лектар
Гаварыў, а сам — бы маладзеў...
І шкада, што з нас ніхто ў канспекты
Гэты вось не запісаў раздзел.