Спыніўся я на вуліцы шумлівай:
На плечы бацька хлапчука падняў,
Заліўся той усмешкаю шчаслівай,
Глядзіце, моў, якая вышыня.
...Ён хутка сам на дрэва узбярэцца,
Свавольнае малое хлапчанё,
Як птушка ў клетцы, затрапеча сэрца,
Захопленае гордай вышынёй.
А калі першы раз убачыць горы,
З вяршынь аслепіць снегу чысціня,
Тады ў вачах яго заззяюць зоры,—
Дык вось яна якая, вышыня...
Дарослым, можа, сігане пілотам,
Разбудзіць у міжзор’і цішыню.
І з-за аблокаў, пэўна, з самалёта
Жаданую адчуе вышыню.
А покуль што на вуліцы шумлівай
На плечы бацька хлапчука падняў,
Няўцям малому ў гэты дзень шчаслівы,
Што ўперадзе жыццё ўсё — вышыня.