Зноў кліча хлеб цалінны ураджаем,
Зноў у дарогу клічуць цягнікі.
І зноў з цаліннай песняй ад’язджаюць
У далёкі шлях дзяўчаты, юнакі.
На лета стэп ім стане блізкім домам,
Усіх сустрэне, як адну радню:
І тых, хто быў па працы ўжо знаёмы,
І тых, каго пазнае ўпершыню.
Яны прастор абудзяць шматгалоссем,—
За працай песням тут заўжды звінець...
Пшаніца ў рост паклоніцца калоссем,
Налітым сонцам і цяжкім, як медзь.
Тут, брат, адкінь папрокі ўсе на стому,
Працуючы да ночы ад відна,
Бо ведаў кожны шчэ тады ў райкоме,
Што не прагулка гэта — цаліна!
Здабудзе сілу тут нат самы кволы
З рыдлёўкаю на залатых таках...
Зноў кліча хлеб. З пуцёўкай камсамола
Зноў маладосць імкне ў далёкі шлях.