Я кідаю балючы пагляд —
Сад здзічэлы, здзічэлы сад...
Дзе твае паясы ярка-белыя
І, як ядры, антонаўкі, бэры?
Ці ж не ўчора яшчэ, не ўчора
Гнуў у лук ты тугія падпоры?
Падаў яблык — дык быў жа выбух!
Сёння ж ты бы са строю выбыў...
У лісці стала менш аксаміту,—
Быццам шротам яно пабіта.
Заскарузлым голлем зарос,
Лёгкі ветрык цябе абтрос,
І не тыя плады твае ўжо —
Зараджай хоць ты імі ружжо...
Сад здзічэлы...
Глухі, таямнічы...
Без мяне ты вярнуўся да дзічак.