Не тым, хто ў страху
бег у край чужы
Ад гневу справядлівага,
расплаты,
Не тым, хто распісаўся на ілжы
І стаў народа ворагам
заклятым.
А вам, сумленным, шчырым
землякам,
Хто родны кут пакінуў
не па волі,
Хто з торбачкай паплыў
за акіян
У пошуках лягчэйшай долі;
Хто быў занесен
хвалямі вайны
У немаведама якія далі...
У вас ёсць ўнукі,
дочкі і сыны,
Вы ім пра край свой родны
расказалі?
Пра шум бароў,
пра водар медуніц,
Пра квецень веснавога саду,
Пра звон руччоў
і чысціню крыніц,
Пра залатыя іскры
лістапада.
Ці расказалі дзецям пра буслоў,
Ці матчыну спявалі калыханку,
Што сплецена з дзівосных
красак-слоў,
Смугой спавітых,
быццам луг уранку?
Вы раскажыце, раскажыце ім
Пра гоні, пушчы,
па якіх хадзілі,
І стане вам лягчэй
тады самім,
Агорне болем
смутак па Радзіме.