Вытанчаная з мяккай сівой кудзелі
Добрымі пальцамі маці,
Кожная кастрычынка ў табе
выгрызена зубамі...
Зрэбная нітка!
Цякла ты на верацяно бухатае,
Кружыла ў танцы
нязграбнае матавіла,
Намотвала арбіты на клубок.
Спляталася потым у асновы
Тугія, як дзявочыя косы,
І залацістыя грэбні бёрдаў
Суладна часалі іх...
Ты нітка зрэбная, трывалая,—
Мае дзіцячыя штонікі,
Карою дубоваю фарбаваныя,
Не рваліся
на самых калючых платах...
Ты нітка рэзкая,
Парваць не парвеш —
рукі парэжаш,
І нават перарэжаш ты
Горла бутэльцы —
толькі дзынкне ў вадзе яно!
Ссуканая ў дратву
у некалькі столак,
Навошчаная да скрыпаты,
Ты лямец валёнка прыхопіш,
Нібыта зубамі воўк...
Кажуць, што ты цяпер устарэла,
Больш далікатныя ніткі
лезуць у вушкі іголак.
Што ж, надышоў іх чарод...
І толькі шаршаткі помняць
Цябе, бо для іх ты — радня.