З украінскай — Т. Шаўчэнкі
Вецер буйны, вецер буйны!
Ты з морам гаворыш.
Збудзі яго, зайграй ты з ім,
Спытай сіне мора.
Яно знае, дзе мой мілы,
Бо яго насіла;
Яно скажа, сіне мора,
Дзе яго згубіла.
Калі мілага ўтапіла —
Разбі сіне мора!
Пайду мілага шукаці,
Ўтаплю сваё гора,
Ўтаплю сваю нядоленьку,
Русалкаю стану,
Пашукаю ў чорных <хвалях>,
На дно мора кану.
Знайду яго — прытулюся,
На сэрцы замлею,
Тады, хваля, нясі з мілым,
Куды вецер вее!
Калі ж мілы на тым боку —
Вецер буйны, знаеш,
Дзе ён ходзіць, што ён робіць,
Ты з ім размаўляеш.
Калі плача, то й я плачу;
Калі не — спяваю;
Калі згінуў чарнабрывы,
То й я прападаю.
Тады нясі маю душу
Туды, дзе мой мілы,
Чырвонаю калінаю
Пастаў на магіле.
Лягчэй будзе ў чужым полі
Сіраце ляжаці:
Будзе над ім яго міла
Кветкаю стаяці.
Зацвіту калінай-кветкай,
Каб мілага грудзі
Не пякло чужое сонца,
Не тапталі людзі.
Вечарам я пасумую,
Раніцай паплачу;
Сонца ўзыйдзе — утру слёзы,
Ніхто й не пабача.
Вецер буйны, вецер буйны!
Ты з морам гаворыш.
Збудзі яго, зайграй ты з ім,
Спытай сіне мора!..
[1934]