Скрыпка, йграй!
Поўны ўжо гай
Розных птушак,
Матылькоў і мушак.
Глянь! Салавей,
Як чарадзей.
У небе жаўрук,
У кустах цецярук.
Весела, весела, весела ўсім.
Хлопца плячо
Адчувае дзяўчо,
Скачуць, спяваюць,
Лодачкі пускаюць.
Раптам певень закрычаў,
Усіх дзетак разагнаў.
Радасць, вяселле.
Ну й наваселле.
Радасна, весела, весела ўсім.
На захадзе сонца блукае.
Зорак на небе поўна рагатых.
У гняздзе птушаня засынае.
Пара і мне ўжо дахаты.
Поўня, нібы ўсюдыісная сведка,
Паўсюль зазірае.
На небе цвіце, нібы кветка -
Усмешкі начы пасылае.
Як чуеш галасы і смех дзяцей
Ў далінах і на ўзгорках, -
Лягчэй душы і жыць прасцей,
І на душы не горка.
- Заснула сонейка, начныя росы ўпалі.
Ці не пара даўно дамоў?
Кідайце гульні, спаць пара,
Час сноў прыйшоў.
- Яшчэ б нам крыху пагуляць,
Яшчэ не хочацца нам спаць.
У небе птушачкі пяюць,
Ягняткі мурагі скубуць.
- Ну, пагуляйце, так і быць,
Святло пакуль яшчэ трымціць,
А потым - марш дахаты!
Уподбежкі, заўзята
Пабеглі з крыкам і са смехам -
Узгоркі загрымелі рэхам.
У сад закаханых аднойчы пайшоў,
І ўбачыў такое, чаго я не бачыў ніколі -
Капліца стаяла між белых ад вапны ствалоў
На месцы, дзе бавіў я час у садочку на волі.
А брама каплічкі замкнёнай была,
І шыльда вісела, што нельга туды увайсці.
І ў сад для каханкаў сцяжына мяне павяла,
Каб там успаміны, салодкія сэрцу, знайсці.
А ўбачыў вакол я магілы адны -
Ні кветак, ні згадак акрасы гаючай.
Адно святары, што хадзілі туды і сюды,
Ды смутак мой, шчыльна спавіты
шыпшынай калючай.