Грэйся, яшчарка,
паміж цёплых камянёў.
Доўжыцца жнівень.
Маленькі сьлімак
задумаўся пра вечнасьць
на цёплай рэйцы.
Няўжо, крыніца,
ты дасюль ня ведаеш,
як мяне завуць?
Узгорак, белы
ад дзьмухаўцовых куляў,
глядзі, не ўзьляці.
Там, на гарышчы
ў пушцы з жаўнерыкамі
жыве маленства.
Чаму ты маўчыш,
зязюля-прарочыца,
у маім садзе?
Дзьмухаўцовы пух
у тваёй жарай грыўцы.
Скончыўся травень.
Пялёсткі вішняў
прыплылі па рачулцы
з майго дзяцінства.
Зялёны вецер
прынёс з таго берага
згадкі пра цябе.
Пярсьцёнак-зьмейка,
толькі ён застаецца
берагчы цябе.