epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Амаль хрысціянскі тост за ворагаў

Балада пра архангелаў


Адаму Мальдзісу

 

Гіене — баяцца, сабаку — вішчаць,

Свінні — рыцца ў гноі сваім,

А льву патрэбны калючы гушчар,

Родны край і свабода ў ім.

П’ю за тое, каб нам сярод родных лясоў

Не вішчаць, не дрыжаць, не крывіць,

Бо ўсе мы тут не з гіен і не з псоў,

Бо мы — сапраўднай крыві.

І таму давайце за ворагаў піць

І за імі сатканую сець,

Бо ім не дадзена нас палюбіць

І не дадзена нас зразумець.

Бедалагі!

Не ўцяміць іх бедным мазгам,

Пакуль не праб’е ім канец,

Як добра быць другам і братам нам,

І яму, і табе, і мне.

Божа, дай ім даўжэй пражыць,

Хай спаўна аттрубяць свой час,

Хай да самай апошняй нашай мяжы

Будуць яны у нас.

Божа, ты скінуў іх нам, як дары,

І мы славім мудрасць тваю,

Бо яны нас будзяць яшчэ на зары

І рана заснуць не даюць.

І ўстаём і арэм мы нашы палі,

Пакуль не апусціцца змрок,

І мы ўстаем, і зброю сталім,

Слова сталім і радок.

Ім няма з кім ісці плячо да пляча,

З кім любіць, з кім стаяць у баі,

З кім смяяцца, спрачацца і нават маўчаць.

А памруць — хто паплача па іх?

Даруй ім. Яны пакараныя й так

(Даруй хоць на гэты раз),

Бо розуму ў іх, як слёз у катá,

І не могуць пазычыць у нас.

І даруй нам, што сеем мы ў душы ім жах,

Як скачком бяром частакол,

Што даводзіцца ім дрыжаць у дамах,

Калі гойсае леў вакол.

Твой закон, што вазіць нявартыя гной

Чалавек такі і народ,

Калі вораг ад назвы іхняй адной

Не бялее, як снег і як лёд.

 

 

Балада пра архангелаў

Днём і ўначы і ранкам

Пошчак падкоў пад зямлёй:

Гэта конныя скачуць архангелы

Па дарогах планеты маёй.

Бяздумныя, падшыя, светлыя,

Поўсць на німбах расце,

Замест сумлення — дубінка,

І замест сэрца — касцет.

Абыякава і бяздумна

Архангелы топчуць расу.

Невядома нікому на свеце,

Што яны людзям нясуць.

Невядома — турму або волю,

Невядома — дабро ці зло,

Але моўчкі чорныя птушкі

За імі ўстаюць на крыло.

Перад імі лунае гора,

За імі лунае жах,

Рудыменты крылаў, пагоны

Лунаюць на іхніх плячах.

Па дарогах зямнога шара

Крылатая скача раць,

І мёртвыя крылы не могуць

Да сонца ніводнага ўзняць —

Таму што на цяжкіх крылах,

Апушчаных змрочна ў імгле,

Ўссядае мана на правым

І здрада — на левым крыле.


18.03.1968

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].-Мн.: Маст. літ., 1987.-431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан