Над пушчаю вецер гудзе, бы ў бядзе,
І хмары імкнуцца рыссю.
— Бязлітасны, чорны вораг ідзе.
Бывай, о бывай, Марыся.
Тут нельга больш. У адказ на крык
Савіны рогат лунае.
І душаць мову, і рэжуць язык,
І шкаляроў разганяюць.
І нават апоўдні на гонях туман,
З адчаю хаця задавіся,
І сіл няма, і вояў няма,
І здрадзіла панства, Марыся.
— Куды ж вы ідзеце? З лязом па лязу.
Ноч. Месяц — і той змарыўся.
— Мы пойдзем у пушчу, ў густую лазу,
Ў разбойнікі пойдзем, Марыся.
— Якая ў вас сіла? Пад ветрам дым?
Князь першы — і той скарыўся.
— Здабудзем волю, пакажам ім
Ці косці складзем, Марыся.
— А што, калі ён не здыме нагі
З ніў, што зараз толькі чапае?
— Тады мы спалім свае ачагі,
Калыскі свае пашчапаем.
— О, муж мой мілы! Святы, залаты!
— О, бацька мой, праўдай абраны,
Куды ж мне ісці, як загінеш ты?
— У пушчу з сякераю, Яне.
— А што як абодва? І ўсё без змен,
Маліся ці не маліся?
— Ну што ж, браць табе тады цэп ці бязмен
І ў пушчу ісці, Марыся.
І месяц між хмар, як адчаю знак,
І страшнае ў свеце світанне.
Крывавы ўсход.
І канчаецца так
Балада пра развітанне.