epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Безгаловая Венера

Стаю ля яе ў задуменні

І голас пяшчотны чую:

«Прыйдзіце, мужчыны, ад зброі,—

Ўлонне маё сумуе.

Прыйдзіце, мужчыны, ад сечаў,

Ад турмаў, ад страт на світанні.

Адзінае ёсць на свеце:

Сумленне, братэрства, каханне».

І думаю я неадчэпна:

За што ж ты бяду спаткала?

За што галаву ты згубіла?

Якую праўду сказала?


16.12.1961

Тэкст падаецца паводле выдання: невядомае
Крыніца: невядомая