Данеслі добрыя людзі
(А я спакойны чамусь),
Што жыццё пачало паскудзіць
Былому Каханню майму.
Колькі ж годных яна абсмяяла!
Колькі чыстых на сметнік звяла!
Піравала яна, гуляла,
Ў божы рай па трупах ішла.
Гэта толькі пачатак гісторыі:
Будзе ёй яшчэ на зямлі
Безвыходней куды і горай...
Так, як мне праз яе калісь.
Сёння плачуць слязой яе вочы.
Заўтра — кроў яна з іх пралье...
Але гэта не я ёй адточваю.
Гэта лёс ёй спаўна аддае.
Б’е за шчасце маё, і за мукі,
І за ўсё, што аддаў сатане...
. . . . . . . . . . . .
Але, божа,
анёл ці гадзюка —
Ўсё ж была яна часткай мяне.
Твой закон, і права, і сіла,
І таму не малю за сябе...
. . . . . . . . . . . .
Бог даруй, бог — цябе памілуй,
Хай сабе і ў смяротнай журбе.