epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Дзеці

О, якая залатая восень!

О, як стогне пад снапамі воз!

Павуцінне, «пража маткі боскай»,

Заплятае халадок нябёс.

Да замілавання паўнакроўныя

Гарбузы, узятыя з грады,

Са страхі, як статак парсюковы,

Звесілі ружовыя зады.

Мышы з бадзякоў цягаюць воўну,

П’е зямля сухіх нябёс блакіт...

На гародах высахлы бульбоўнік,

Водар кропу, мята і ваўчкі.

Дні на гэтым водары настоены,

Сэрца поўняць сум і прага жыць...

Хлапчукі, на добры лад настроены,

Улягліся ціха на мяжы.

П’юць духмян паспелай жоўклай восені,

Падраслі шчаслівыя за год,

А над імі серабрысты ў просіні —

Ледзь прыкметнай кропкай самалёт.

З-пад чубкоў бялявых, як салома,

За шчасліўцам сочаць гарачэй,

З зайздрасцю, з чаканнем невядомага

Дзесяць ясных зорачак-вачэй.

Дзень такі бязмерны і шчаслівы,

Самалёт ляціць у глыб нябёс...

Можна скокнуць наўздагон з абрыву —

І ўзляцеў бы, і ўхапіў за хвост!

Нам з гадамі ўжо не сняцца зоры,

Але мы, паспеўшы пасталець,

Не асудзім ў гэты дзень прасторны

Мудрае жаданне паляцець.


1954-1958?

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].- Мн.: Маст. літ., 1987.- 431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан