epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Экскаватар

Экскаватар, да дыназаўра падобны,

Паварочваўся ў яме ля манастыра,

Цэглу біў тупымі рагамі на лобе

І з акон выдзіраў павуцінне крат.

Выбіваў з-пад скляпенняў гнілыя мыліцы,

І абвальваў каменні, і цягнуў іх адзін,

І, бязвольна адвесіўшы ніжнюю сківіцу,

Жоўтым жвірам рыгаў у далоні машын.

І прабілася сонца на дно сутарэння,

Двух стагоддзяў цвіль асвятліўшы агнём:

Катакомбы, скляпы, мяшкі каменныя,

Косткі белыя, скутыя ланцугом.

Вы чакалі яго і чакаць стаміліся,

Вашы косткі чакалі і згнілі ў пылок,

А яно ўсё ж сышло, прыгожае, мілае.

Вы нямарна марнелі. Сонца сышло.

Трапяткое, гуляе па хвалях сініх,

Па зямлі беларускай, па светлых палях,

Па вясёлых вокнах, па белых будынках,

Вышываных кашулях, белых чубах.

І хлапец замурзаны, важны і строгі,

Коўш спыніў і прамовіў ціха і зло:

«Наварочалі вас тут як лёду, нябогі,

Трасца матары іхняй,— шкода нас не было».

І мінула доўгім векам хвіліна,

Пакуль зноў адчуў удары рагоў

Тухлы свет праваслаўнай подласці й свінства,

Свечак, пранцаў, ладану і ланцугоў.

 

[1956 г.?]


1956?

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].- Мн.: Маст. літ., 1987.- 431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан