Дождж.
І ў дажджы гэтым пух таполяў,
Ветрам узняты з зямлі і з дрэў,—
Ўгору ўзлятае з чорнага долу
Пад безупынны грымотаў напеў.
Сэрцу здаецца: праз хмарныя патлы,
Праз бліскавіцы, што б’юць у крыло,
Не хлапякі, а белыя мятлушкі,
Мужныя мятлушкі цягнуць на ўзлёт
Мужны народ у прыцемку чорным,
Белы народ, што не хоча змаўчаць,
Смела ірвецца ўгору і ўгору,
Проста насустрач пагрозным мячам.