Шлях цячэ між дрэў, пакрытых інеем.
Зімні, казачны убор зямлі.
Белыя, ружовыя і сінія
На ялінах ружы расцвілі.
Снег кранае шчокі пацалункамі,
Снег спадае паміж хвой сівых,
Каб укрыць нямоцнымі карункамі
На санях вясёлых маладых.
Толькі што пад снегавымі хвоямі,
Збудаваўшы ў весніцах накат,
Хлопцы перастрэлі іх са зброяю.
І гарэлкай адкупаўся сват.
Князь сваю галубку выкраў «сілаю»
І да роднага гнязда нясе,
Любую, усхвалявана-мілую,
З шэранем у залатой касе.
Сонца ў хмарку перад ёй аточыцца,
Упадуць дубы сівыя ніц.
Гэх, баяры скачуць па абочынах,
Раз па раз страляючы з рушніц!
Дзікі пошчак аддае дарогаю,
Снежнай пудрай санны шлях курыць.
Што ж чаканнем сумным і трывогаю
Песня паязджальная гучыць?
«Ехалі мы логам,
Ехалі мы логам,
Сустрэліся з богам,
Сустрэліся з богам.
Ехалі мы лесам,
Ехалі мы лесам,
Стрэліся з Вялесам,
Стрэліся з Вялесам.
А казаў нам божа:
«Ці добра ж вам будзе?
Ці добра ж вам будзе?»
Будзе добра. Самай поўнай мераю
Вам жыццё насыпле у кішэнь
Працы, дзетак і дарог нямераных.
Весяліцеся ж хоць гэты дзень.
Што ж, злятае ліст глыбокай восенню,
Каб дарогу даць лістам другім,
Заўтра певень збудзіць ноч галошаннем,
Паплыве з пячуркі ў неба дым.
А пакуль — заві каханку ружаю.
Будзе стол і будзе смех людзей.
Добра у пакоіку настуджаным,
У прытульным пухавым гняздзе!
Пралятуць гады над вамі светлыя.
Будзьце шчаснымі дзеля таго,
Каб сустрэць калісь усмешкай ветлівай
Паязджан унука сваяго.
Ўспомніць князь тады дарогу вузкую,
Шэрань, коней бег і рушнікі,
І даткнецца звянуўшымі вуснамі
Да каханай, зморшчанай шчакі.
[1956 г. ?]