П’юць галубы блакіт із каляіны
І вось адзін, падняўшыся ўгару
Пад мірным небам, ласкавым і сінім
Як камячок святла трыпоча на вятру.
А далей, над калгаснымі палямі,
Дзе млеюць нівы ў сонечным цяпле —
Зусім нябачны жаўранак крыламі
Ў цымбалы сонечных праменняў б’е.
Прыпомні беларускае паданне,
Як на абшар замёрзлае зямлі,
Каб першым людзям даць магчымасць існавання
Дзве птушкі гэтыя цяпло і мір зняслі.
[1952—1954 гг. ?]