epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Праменьчык

Мокры водар белага бэзу,

Кветкі-гроны, як вінаград,

Ветрык весні, ветрык-гарэза

Ўсё трасе і тузае сад.

Ў гушчары аканіцы сінія,

Ты ўсё спіш, а дзень на нагах.

Сонца хітрае праз галіны

Да цябе адшукала шлях.

І праменьчык малы, пяшчотны,

Што праз лісце ў шчыліну ўпаў,

Руку голую цёплым ротам,

Крадучыся, пацалаваў.

Спі.

Прачнешся, і ў гэтым садзе

Шчасце будзе блукаць між траў.

Так мне радасна,

Радасна,

Радасна,

Што падскочыў і сонца б сарваў,

Каб не шкода было мне дзетак,

І бязмежнага шчасця, і сноў,

І дрыжачых спрасонку кветак,

І вільготных бэзу кустоў.

І садоў, цеплынёю настоеных,

І вясёлкавых хваль на рацэ,

І праменьчыка, што спакойна

На тваёй спачывае руцэ.


1954-1957?

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].- Мн.: Маст. літ., 1987.- 431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан