Ў бездарожжа для тых, каму шчацінь,
Дагарае ўначы маё сэрца...
Ты дала мне імгненнае шчасце,
Я табе даў за гэта — бяссмерце.
І калі ты падзякаю, болем
Азарыла мне прорвы сусвету,
Я сказаў:
«Больш, напэўна, ніколі
Мы на свеце не ўбачымся гэтым.
І табе — хай нас людзі рассудзяць —
Я зайздроснай аддзякую доляй:
Ты — ніколі — мяне не забудзеш,
Ты мяне не пабачыш — ніколі.
Ў ноч самоты, і ў цемры магілы
Будзе смага адна тваёй доляй:
Ты забыць мяне будзеш не ў сілах,
І са мною... ніколі.
Ніколі.