Раму з трэскам выняла з акенца
І да сіні праціраеш шкло,
Шэрай пыльнай ваты вераценца
Ветрыкам у кветнік аднясло.
Кожны, хто праходзіць, азірнецца,
Хоць спяшаў кудысь, як на пажар,
І ў адказ вясною усміхнецца
Мілы-мілы сінявокі твар.
Добра ёй спяваць пад небам сінім,
Добра раму у руках трымаць.
Ў сонечным святле стаіць дзяўчына,
Радасная, як вясна сама.
1957 г.