Ў 140 сонц
заход палаў,
ляцела ў ліпень
лета,
гарачыня плыла,
пякла —
было на дачы гэта.
Узгорак
Пушкіна крывіў
Акулавай гарою,
а ніз гары —
ён вёскай быў,
лушчыўся
стрэх карою.
Туды,
за сельбішча якраз,
у ямінку, напэўна,
спаўзала сонца
кожны раз
павольна, але пэўна.
А заўтра
свет святлом зліваць
ізноў
яно ўставала.
І з дня на дзень
мяне злаваць
страшэнна гэта стала.
І раз,
угневаны такі, —
аж зблякла ўсё
ў прыродзе, —
Я люта крыкнуў сонцу:
«Кінь!
Па пеклах
швэндаць годзе!»
Я крыкнуў сонцу:
«Дармаед!
Ляжыш
між хмар кудлатых!
А тут —
ні зім табе,
ні лет —
сядзі, малюй плакаты!»
Я крыкнуў сонцу:
«Слухай, лоб,
ад променяў чубаты,
чым так ляжаць —
няхай зайшло б,
напіліся б гарбаты!»
Што нарабіў я!
Я прапаў!
Сышоўшы ў момант
доле,
шагае сонца
паміж траў
праменнямі па полі.
Хачу не паказаць
спалох —
і адступаю задам,
а сонца
ў сад
ужо ўвайшло,
ужо праходзіць садам.
У вокны,
ў дзверы —
скрозь паўзло,
плыло
гарачай масай,
уплыўшы ж,
дух перавяло
і мне
сказала басам:
«Я ўпершыню
назад агні
пагнала ад стварэння.
Ты зваў?
Гарбату мне гані,
гані, паэт, варэнне!»
На вочы
слёз нагнаў мне жар,
ледзь-ледзь
не асляпіла,
ал я ўсё ж —
на самавар:
«Ну, што ж,
сядай, свяціла!»
Чорт падаткнуў мяне
ужо
нагрубіяніць крыху.
Я сеў
на лаўкі беражок:
«Хаця б
не выйшла ліха!»
Але ад сонца
ўсё плыве
дзівосная яснота,
і я ўжо з ім —
як чалавек,
хоць скрозь і зліты
потам.
Пра справы
гутарку вяду,
кажу —
заела Роста, —
а сонца:
«Добра,
не бядуй,
глядзі на рэчы проста!
А мне,
ты думаеш,
свяціць,
дык гэта лёгка дужа?
А вось ідзеш —
ўзялося йсці,
ідзеш, — і свеціш, дружа».
Сядзелі так
да цемнаты —
ранейшай
ночнай раты.
Які ўжо змрок?
Мы з ім
на «ты»,
зусім за панібрата.
Прыязнасць
ўсё расце мая,
б'ю па плячы яго я.
А сонца мне:
«Вось ты ды я —
мы удваіх з табою!
Ўзляцім арлом, паэт!
Спяём
у света
ў шэрым брудзе.
Я буду сонца ліць сваё,
сваё ты ў вершах будзеш!»
Халодных ценяў
знікнуў лес,
турма начэй
прапала.
Святла і вершаў
куламес
блішчы у што папала!
Прыстала сонца.
Хоча сон
прывесці ночка-сонніца.
Ўзыходжу
я
на ўвесь разгон —
і дзень ізноў трызвоніцца.
Свяціць заўсёды
сонцам слоў
да дзён апошніх донца,
свяціць —
хоць што б там
ні было!
Вось лозунг мой —
і сонца!