На лесвічнай пляцоўцы дванаццатага паверха, каля вялікага, ва ўсю сцяну акна стаялі дзве жанчыны. За шклом, да самага далягляду, доўжылася панарама горада. Цёмныя прамакутнікі паркаў, роўныя крэсы дарог, аснежаныя палі з раскіданымі па іх новабудоўлямі стваралі дакладны партрэт ускраіны вялікага горада. Па дарогах, да імжыстых мікрараёнаў на даляглядзе каляровымі кроплямі беглі аўтамабілі.
— Вунь там мой дом,— паказвала цыгарэтай натуральная бландзінка на далягляд, дзе скрозь шызую смугу праглядвалі геаметрычныя абрысы.
— Дзе? — перапытала яе сяброўка, згарнула лісты сцэнарыя і пачала ўглядацца ў бляклы зімовы краявід.
— За полем. Высокія карпусы бачыш? — бландзінка збівала доўгім пазногцем попел, які церушыўся цёмным снегам па краявідах за чыстым шклом.
— Далёка...— жанчына крыху памаўчала, ізноў разгарнула стос папер.— Сёння апошняя рэпетыцыя, а акцёр «не цягне». Рэжысёр не задаволены. Не ведаю, што з гэтага будзе...
— Табе добра, цябе сустрэнуць, ды і жывеш ты побач са студыяй, а мне амаль гадзіну ехаць,— бландзінка адвярнулася ад акна.— А што вы цікавае ставіце?
— Прыходзь заўтра ў павільён, паглядзіш. Псіхалагічны дэтэктыў. Жахі...— Яна паказала тытул сцэнарыя.
— А... Такога зараз у газетах хапае,— бландзінка адкінула доўгія валасы за спіну.
— Не веру я ва ўсе гэтыя чуткі пра маньякаў... Лепш я цябе з акцёрам пазнаёмлю, а то забіваеш галаву абы-чым.
— Я не супраць,— бландзінка расшпіліла сумачку і пачала падфарбоўваць вусны.— Але газеты яго прыкметы далі: высокі, у чорным штучным футры і лыжнай шапачцы, узрост — год дваццаць пяць,— яна кінула недапалак.
* * *
У вялікім павільёне, дзе ўжо стаяла частка пашарпаных дэкарацый, ішла апошняя рэпетыцыя тэлеп’есы.
— Ты павінен адчуваць героя. Павінен пераўтварыцца ў яго. Разумееш — пераўтварыцца, а я пакуль не веру ніводнаму твайму слову. Чаму вас вучаць? — рэжысёр цяжка падняўся з нізкага крэсла і прайшоў праз асветлены круг у цемру...— Ты і ён — адна асоба,— прагучаў яго голас з цемры.
Рэжысёр быў немалады, з маленькай, як прыклеенай, сівой расчасанай бародкай і доўгімі валасамі. Ён стаяў, абапіраючыся на тонкую кавеньку ў яркім святле пражэктара і глядзеў на разгублены твар акцёра:
— Зразумеў? Пачалі з першай рэплікі.
Рэжысёр сеў у крэсла, паправіў гальштук, працёр акуляры.
— Можна? — акцёр выйшаў на святло і падняў руку.
— Я ахвяра, яна следчы, ты злачынца. Пачынай! Пазнач рэпліку,— стомлена кінуў рэжысёр сваёй асістэнтцы...
У акцёра сеў голас. Рэжысёр пастукаў кавенькай па штучнаму бруку і выцер твар. Рэжысёр выглядаў пастарэлым і стомленым, ён камечыў бародку і слухаў шэпт акцёра. Акцёр прыціснуўся да дыкты, расфарбаванай пад чырвоную цэглу, і перагортваў пакамечаныя лісты сцэнарыя.
— Ты завучыў. Разумееш, завучыў. Гэта пакуль не тваё. У цябе засталася ноч і ранне — заўтра пачынаем запісваць п’есу. Трэба сабрацца,— рэжысёр выцягнуў з кішэні гадзіннік і, незадаволены, закрыў яго.
У цёмным павільёне, пад святлом адзінага пражэктара, стаяў акцёр і шэптам звяртаўся да пустых крэслаў рэжысёра і асістэнткі.
— Гэта памылка. Я не вінаваты...
* * *
Аўтобус хутка мінаў прыпынкі ля цёмных новабудоўляў. На прыпынках ніхто не сыходзіў і не заходзіў.
Мужчына глядзеў на маладую жанчыну з доўгімі светлымі валасамі. Жанчына сядзела ля першых дзвярэй і спінаю адчувала цяжкі позірк. Яна суцяшала сябе думкаю, што на яе прыпынку будуць людзі, і тым, што да дома не вельмі далёка, трэба толькі перайсці дарогу і прабегчы па сходах да пад’езда, дзе стаяў дванаццаціпавярховы дом.
Постаць мужчыны адлюстроўвалася ў ветравым шкле. Ён трымаўся за парэнчу і нешта шаптаў. Яна бачыла яго тонкія вусны. Вочы хаваў глыбокі цень ад шэрай кепкі. Жанчыне падалося, што яна бачыла і ведае гэты твар, толькі дзе і калі, яна не магла прыгадаць. Дом, дзе яна атрымала кватэру, засялілі нядаўна, і, магчыма, мужчына жыў у ім...
Аўтобус мінуў яшчэ прыпынак, і на наступным жанчына і мужчына выйшлі.
Жанчына паслізнулася і адразу заспяшалася па бетонных сходах да цёмнага дома.
Ля пад’езда яе дагнаў мужчына. Дзверы ліфта не паспелі зачыніцца. Жанчына прыціснулася да сцяны.
— Мне дванаццаты,— шэптам вымавіла яна.
Мужчына глядзеў ёй у твар.
— Я закрычу... Я вас ведаю! Вы акцёр, Вы. Я ўспомніла! Вы зусім не падобны да забойцы!
Яна памкнулася націснуць на кнопку. Ён вырашыў, што жанчына хоча выскачыць з кабіны, і схапіў яе за руку. Яна закрычала. Ліфт крануўся. Мужчына ў чорнай куртцы заціснуў ёй рот.
На дванаццатым паверсе дзверы ліфта адчыніліся. На падлозе тварам да сцяны ляжала жанчына. Мужчына нагой адкінуў у кабіну сумачку, з якой выпалі ключы і памада, і дзверы зачыніліся.
— Гэта памылка. Я не вінаваты...— фраза гучала натуральна і пераконвала.
* * *
У павільёне, ярка асветленым сафітамі, рабочыя ў сініх халатах разбіралі гатовую дэкарацыю. Яны выносілі штучныя сцены, падымалі і грузілі на тачкі штучную брукаванку і бардзюры. Яны сварыліся між сабой, але працавалі спрытна і хутка. Вялікае памяшканне зрабілася пустым. Святло патушылі і ў павільёне запанавала гулкая цемра.
Рэжысёр, моцна пастарэлы за два дні, сядзеў перад маладым чалавекам у шэрым акуратным гарнітуры, трымаў на каленях тонкую кавеньку і паціскаў плячыма.
— Хто мог ведаць? Разумееце, гэта яго прафесія, яго хлеб: ён павінен пераўтварацца, каб пераконваць. Ён пераблытаў мастацтва з жыццём. Вы разумееце?
Чалавек глядзеў на старога, нешта запісваў і праглядаў пакамечаныя і зачытаныя лісты сцэнарыя.
На лесвічнай пляцоўцы, ля вялікага, ва ўсю сцяну акна стаяла асістэнтка рэжысёра і два акцёры: мужчына ў шэрым акуратным гарнітуры, які павінен быў выконваць ролю следчага, і актрыса, якая перафарбавалася ў бландзінку, каб стасавацца да ролі ахвяры.
Яны палілі, глядзелі на панараму горада і маўчалі.