Шпітальная палата з кафлянымі сценамі была на адно акно. Алег мог гадзінамі глядзець на яго і сачыць колкае зіхценне крупчастых крышталяў, якія складаліся ў дзіўныя кветкі. Алег забываўся на боль. Думкі блыталіся, наплывалі ўспаміны. Белыя шурпатыя кветкі змянілі абрысы, і сузіранне іх прыносіла часовую палёгку і спакой. Алег засынаў. У сне звычайна вяртаўся боль, і ён прачынаўся. Малюнак на шыбах быў неверагодна вытанчаны і дакладны пры ўсёй фантастычнасці і неадпаведнасці рэальнаму жыццю.
Хлопцы ляжалі і глядзелі на спрэс замерзлае акно.
— Прыеду дахаты — яшчэ снег будзе. Пайду на лыжах на паляванне,— сказаў Міця і паглядзеў сваімі вялікімі празрыстымі вачамі на Алега.
— Ты што, тут не настраляўся?
— На паляванні іншае... Мы з бацькам ходзім. Прыязджай да мяне, з табой пойдзем. Куды-небудзь далёка. Я ўсю пушчу ведаю.
— Добра, толькі я на лыжах не ўмею,— Алег прыўздымаецца і папраўляе падушку.
— Гэта проста, я цябе навучу.
— Навучыш?
За акном пацямнела. Сонца схавалася. Кветкі на шкле пачалі нагадваць пакамечаны бінт.
— Алег, а ты як сябе адчуваеш?
— Не вельмі. Асабліва, як павярнуся ці хадзіць паспрабую.
— А ты не хадзі, калі што трэба, я прынясу. Скажы толькі.
— Скажу, не хвалюйся.
— Ведаеш, Алег, а мая нага ўжо тыдзень як не баліць. Я яе не адчуваю. Мне нават здаецца, што яе няма,— сказаў Міця і моцна пастукаў па тым месцы, дзе пад гіпсам было калена.
— Што ты робіш?
— Неяк дзіўна. Не адчуваю, і ўсё. Што ты скажаш?
Алег не ведаў, што можна сказаць.
— Калі пачынаеш прыслухоўвацца, то здаецца, што пад гіпсам мурашкі бегаюць.
— Маёр ведае! — падае голас сусед.
— Доктар кажа, што гэтак і павінна быць.
Алег адвёў вочы ад акна і ўтаропіўся ў бліскучы квадрат кафлі. Міця працягваў абмацваць загіпсаваную нагу.
— Слухай, герой, дастань цыгарэту і запалкі.
— Што, моцна баліць? — вінавата спытаў Міця.
— Ідзі, не разважай!
— Можа, сястру паклікаць?
— Ты што, дурань? Я прашу: схадзі па цыгарэту.
Міця спалохана падхапіўся. Абапёрся на мыліцы і нязграбна выйшаў з палаты. Алег пачуў стук мыліц, сухаваты і непрыемны.
Акно ўяўляла сабой дзіўны зімовы краявід. Алег закрыў вочы. Перад вачамі быў лес. Вялікія сосны, з камлямі колеру стрэляных гільз, стаяць маўкліва і непахісна. Пад дрэвамі ішоў хлопчык, тварам падобны да Міці...
З калідора пачуўся стук мыліц.
— Трымай.
Алег адкрыў вочы. Над ім схіліўся Міця, трымаючы на далоні запалкі і цыгарэты.
— Мне не давалі. Потым я сказаў, што для цябе, і далі. Зараз можна: на калідоры нікога, сястра сядзіць ля тэлефона.
Алег узяў цыгарэту. Падумаў. Чыркнуў запалкай, але прыкурваць не стаў. Ён глядзеў на запалку, якая згіналася, ахопленая полымем.
— Я прыеду да цябе.
— Прыязджай. Мае ўсе ўзрадуюцца. Прыедзеш летам — пойдзем на раку. У нас такая рака... Калі хочаш, тады і прыязджай.
Алег кінуў пад ложак запалку і запаліў наступную.
— Слухай, ты што збіраешся рабіць, як прыйдзеш дахаты?
Міця задумаўся.
— Пайду на паляванне. Адразу,— ён схамянуўся і пайшоў да акна.
— Я не пра тое... Ты вучыцца думаеш?
— Можна. У тэхнікум пайду. Хачу быць лесніком.
— А калі не атрымаецца?
— Мне заўсёды шанцуе. Тым больш да войска я працаваў памочнікам у бацькі.
— Шанцуе? Дурням шанцуе! — Алег закрыў вочы.
Міця стаяў ля акна. Адчыніў вузкую фрамугу і пачаў прахукваць вочка. Потым прыладкаваўся і стаў глядзець у шпітальны двор, безнадзейна пусты і казённы. Нішто не парушала геаметрычнасць халоднай планіроўкі.
Алег заварушыўся і зябка павёў плячамі.
— Ну, як вы тут? — бадзёра спытала медсястра.
— Нічога. А ты як? — адказаў Алег.
— Мароз на вуліцы,— яна стаяла спінай да халоднага іскрыстага шкла, на якім ззялі нежывыя кветкі.
Алег маўкліва пазіраў на сцяну. Дзяўчына паправіла валасы, што выбіліся з-пад каўпака з чырвоным крыжам.
— А што, на калідоры ёсць хто? — Міця падняўся і, грукаючы мыліцамі, выйшаў.
— Ну, як ён? — сястра кіўнула на Міцяў ложак.
— На паляванне збіраецца,— злосна сказаў Алег і, ухапіўшыся за біла, падцягнуўся.
— Значыць, ты яму не сказаў.
— А чаму гэта павінен рабіць я, чаму?
— Не ведаю.
— Скажы сама.
— Я думаю, лепш...
— А што вы думаеце за мяне. Я не ведаю, як такое сказаць. Не ведаю. Хто я такі, каб абвяшчаць прысуд? Хто мне даў такое права? Маёр? Палкоўнік?
— Так. Усё так,— яна адышла ад акна і села на пусты ложак.— Я цябе разумею.
— Уяўляеш, ён лічыць, што яму шанцуе. Шанцуе... Інвалід. Як можна сказаць гэтаму дзіцёнку, што ён інвалід. Я не магу.
— Табе прынесці кніжку?
— Прынось.
— Добра. Толькі ты не хвалюйся.
— А што мне хвалявацца, мяне праз два тыдні выпішуць.
— Яму гіпс здымуць праз два дні. Потым будзе камісія.
— Ён ведае.
— Сітуацыя.
— Лепш бы мяне паклалі ў другую палату. Я ўжо не магу з ім.
З калідора пачуліся галасы.
— Ну, я пайду. Да вечара.
— Слухай, няўжо нічога нельга зрабіць?
— Маёр сказаў — безнадзейна,— сястра кіўнула і, не падымаючы галавы, хутка выйшла.
Алег закурыў. Цыгарэта была з медыцынскім прысмакам. Замерзлае акно нагадвала зімні лес. Вочка, што прахукаў Міця, вісела над шатамі вялікіх рэліктавых дрэў, як цёмнае сонца. Яно павольна зацягвалася слюдой ільда, рабілася меншым і цьмяным. Алег выдыхваў сіні дым, які скразняком цягнула да акна.