Утульны дворык...
Першыя кроплі дажджу -
пахне асфальтам.
Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.
Прачнуўся ўранку.
Млосна. Смага. Горкі пах.
Стол непрыбраны.
Разгарну дзёньнік...
Дзень адышоў у нябыт,
бы кропля ў пясок.
Іржэўнік жорсткі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.
Ідзём далёка...
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?
Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?
Пакой паўзмрочны.
Лунае цюль фіранкі.
Вільготны вецер.
Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж,
рыпіць фрамуга.
Бярозавы гай.
Смак гаркавых лісточкаў.
Важкі хрушч гудзе.
Патушыў сьвятло
І пачуў - сьнег падае.
Ноч па-над краем.
Валошку згледзеў
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.
На сэрцы ўцешна:
з-за хмар зірнула сонца
імглістым ранкам.
Апала вішня -
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.
Зьнікае ў цемры
ды зноў пад лямпіёнам
кажан крыляе.
"Добрая душа",-
пачуў пра свайго сябра.
Ціхая радасьць.
Пралескі сумна
палетак аглядаюць
ля руін Крэва.
Нат і хвіліны
спакою не зазнала
маці ў самоце.
Імжысты ранак...
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.
Сьвяты - хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца
Сёньняшні сум,
Нібы шэрань, што ранкам
Кладзецца ў двары.
За каласочак
Схапіўся для падтрымкі
Ў хвіліну расстаньня.
Паліклініка...
У стомленых паглядах -
цяжар чаканьня.
О немаўлятка,
што табе прысьнілася?
Аж здрыганулася...