З Адама Міцкевіча
Уязджаю на прастор сухога акіяну.
Воз гіне ў зелені, як чайка на вадзе;
У хвалях шумных траў, між кветкамі брыдзе,
Мінаючы кусты калючага бур’яну.
Змяркаецца. Не знаць ні шляху, ні кургану.
Гляджу на небасхіл: мо зорка блісне дзе...
Вось хмарка там — на ёй свет водбліскі
кладзе.
То за Днястром маяк мігціць ля Акерману.
Спыніліся. Плыве крык жораваў у цішы,
А іх і сокала не згледзіць быстры зрок.
Чутно, калі матыль сцяблінкі траў калыша.
Як слізкі вуж паўзе і крыецца у змрок.
Такі спакой, што, каб паклікаў хто ў Літве,
Пачуў бы я. Дарма! — Ніхто не пазаве.
1922