Смяротнае, глухой тугі
Зіяе чорнае бяздонне...
О час запынены, благі!
О ноч жахлівая бяссонная!
Не сплюшчыць высахшых вачэй
І пустаты не здолець немай.
Душа ў пацёмках, без надзей
Стаіць над нейкаю дылемай.
Тупы, халодны шчэміць боль,
Плывуць бязвольна думы ройма,
І жах цячэ праз сцены, столь
І песціць ў абцугах-абоймах...
Адна-аднюсенькая грань
Да новай, дзіўнае свабоды:
Ўстаець у жоўтым, здрадным здань
І ледзянячы вее подых...
Рукой нячутнай Шал кране,
І вернай не мінуць загубы...
Малюся — выратуй мяне,
Спакой адвечны, мілы, любы!
1924