Божа, не шмат засталося
Піць мне з келіху дзён.
Восень, як жменю калосся,
Скосіць жыцця майго сон.
Скосіць халодна, дазвання,
Ў сэрцы насмешлівы здзек:
Сумна тваё адцвітанне,
Квеце зямлі, чалавек!
Вось і згарэў да астатку
У вогнішчы горкім жыцця,—
Усё ж навакола — загадка,
Чым жа пацешуся я?
Цёмна светабудова,
Мгліста і глуха са мной.
Не чуўшы сапраўднага слова,
Польнай хілюся травой.
1925