З Ш. Бадлера
О, вольны чалавек. Заўжды любіцьмеш мора.
Яно—адбітак твой; твая душа—паглянь! —
Ў разгортванні валы бясконцае прасторы
І розум твой не менш тужлівая атхлань.
Ты любіш патанаць ў яго туманныя дарогі,
Ахопліваць яго істотаю сваёй,
І сэрца ўласнага рассейваеш трывогі
Пад гэты гук жальбы някорнай і дзікой.
Абодва хітрыя, вы так маўкліва-стрымны.
О чалавек, ніхто не змераў глыб тваю!
О мора, не злічыў ніхто твой скарб
інтымны!
Так тайну ўкрылі вы зайздросліва сваю!
А вось між тым вякі, вякі без падзялення,
Зацята йдзе наш бой бязлітасна-люты.
Так закаханы вы у бойку і знішчэнне,
О вечны змагары й нягодныя браты!
1927