У змаганні дзікім змогся ты
І выплеваў дарэшты грудзі.
Надзей няма ў цябе й не будзе,
І ў сэрцы голад пустаты.
Ляжыш худы — сухая жэрдзь,—
І шчокі — яркія півоні.
І вось у галавах на ўслоне
Яна — збаўляючая смерць.
Запамятаць ты быў бы рад
На ўсё, што сэрцу гэтак міла,
На ўсё, чым сэрца гэта сніла,
На ўсё, што цешыла пагляд.
Ды памяці снавацьме ніць,
І розум яснасць не пакіне,
І караблямі ў далі сіняй
Успаміны будуць плыць і плыць.
Згадаеш цёплы сум начэй,
І светлы дзень, і дзень твой чорны,
І гэты свет наш непаўторны
Прынадней здасца і мілей.
Наўкола ж будзе той жа рух —
І слёзы, й смех жыцця зямнога,
І думка, што табе нічога
Не трэба болей, сцісне дух.
І зразумееш ты суздром,
Што ні адна людская немач
Не ззяе гэткай мукай немай,
Жахлівым гэткім хараством.
Таму ў апошні час цяжкі,
Ў тваю апошнюю часіну
Прысніш ты слодыч адпачыну
І пешчы добрае рукі.
1927