Чырванее заход ад марозу,
Пад нагамі парыпвае снег;
Быццам думка чорная, з пагрозай
Змрок паўзе, выглядае з-пад стрэх.
К ночы вецер падняўся ў боры
І бушуе з канца ў канец,
А на вокнах з’явіліся ўзоры...
Гэй, пара запаліць каганец!
Доўгі вечар зімовы, без меры,
Песням ветру ўважаць немага...
Слізкай гадзінай, вузкай і шэрай,
Аблягае ля сэрца туга...
1922