Як магло бы дзяўчо без люстэрка
Кволых вёснаў пазнаць хараство?
Што было б к параўнанню ёй мерка
І прыбрацца было б якаво?
Ці Нарцыз ганарыўся б з уроды,
Ці дазнаўся б ўладарства свайго,
Каб не светлыя ціхія воды,
Што адбілі ў глыбінях яго?
І струна, каб не роднае рэха,
Каб не гэты ўзрушаючы гук,
Ці дрыжала б салодкай уцехай,
Ці гаіла б нястрыманасць мук?
І ад багны, ад рудага зрэб’я
Ці лілея б цягнулася ўвыш,
Каб не сонца прыветнае ў небе,
Каб не свет яго ў зяблую ціш?
І куды б мае думкі ляцелі,
І над ставам схілялісь якім?
Што пазнаў бы ў нябескім касцеле,
Каб не ўверыўся песням тваім?
О чароўнасць! О сонца! О Шэлі!
О, ні з кім незраўнаны, ні з кім!
1925