Дарма, што значны раны
Праз небагаты ўбор
І тужны, праз туманы,
Відаць вачэй дакор,—
Яе аблічча светла,
Узорны — тканы пас,
І летуценні ветлы
Аб недалёкі час.
Між пушч яе сяліба,
Дзе хіліцца асець,
І там, дзе цьмяна скіба,
Прыходзіць песні пець;
І там, дзе над балотам
Кудлачыцца туман,
К густым рачным чаротам
Мільгае лёгкі стан;
І дзе над даўнім сумна
У неба крыж ўстае,
Падгледзеў я задумнай,
Маркотнаю Яе.
Аддана, кім — не знаю,
Душа ў яе палон,
Але няма адчаю
Ў марудным бегу дзён.
Надзеюся і веру
Патайнаму сляду,—
Нясе ў самотнасць шэру
Яна маю звязду.
Малюся Ёй, упарты,
Палону тайна рад:
— Хай, верны, буду варты
Тваіх жабрачых лат.
— Дазволь з Табою разам
Спаткаць нядзельны час,
Каб новай песні сказам
Хваліці твой абраз!
1922