Са смехам па пожні так жвава
Бяжыць, матылька даганяе
І топча і кветкі, і травы
Дзяўчынка, нябога малая.
Дзіця, супыніся часіну!
У жыцці без патолі і ласкі,
Як злыдні й нягоды ахінуць,
Ці ўспомніш стаптаныя краскі?
Пад сонцам вясеннім і шчасным,
Ў вясеннюю, светлую пору,
Стаптаныя, ссохнуць заўчасна
Яны без тугі і дакору...
Дзіця, супыніся і далей
Бяжы па зялёнаму долу...
Такія блакітныя далі,
Так проста і ясна наўкола!
1922