Ў раскошы пераможнай дня,
Ў святле і яснасці ўрачыстай,
Ў яго апратцы залацістай —
Жарстокая харашыня.
Праз сонечны яго пагляд
Душа заўважае халоднасць,
І дзіўную трывог нязгоднасць,
І у цвярозасці разлад.
Праходзіць ён па-над зямлёй,
А да зямлі самой бяспечнасць.
І ўсё ж глухая бессардэчнасць
Да працы й клопату людзей.
І, стомленым, здаецца нам —
Пад бліскам гэтага каберца
Другога свету б’ецца сэрца
І тайна бытавання там.
Завянуць, збледнуць фарбы дня,
Прысуд не знаючага, помсты,—
І невядомыя таёмствы
Уявіць цемры глыбіня.