Смутак пахмуры чала
не замрочыць спакушаных, мудрых,
Цяжкі панурасці грэх не зачэпіць ніколі
разважных,
І абурэнне іх дух з раўнавагі
не выведзе раптам —
Дзева Палада спакой іх і ціхую яснасць
вартуе.
*
Сябра, зірні — вось палёў хараство праміне
і загіне,
Але вясёлай вясной красаванне іх поўна
і светла.
Можа, таму ты й жадаеш быць
толькі малюсенькай кветкай,
Польнай сцяблінкай слабой,
каб пражыць беспасрэдна і проста.
1925