Аздобленае ў мудрасць сэрца
Стае здаволена малым,
Дабро жыцця ў найменшай мерцы
Удзячнасцю сугучна ў ім.
Ды хто ляпей (хоць мо і люта)
Нас вучыць шанаваць дары,
Як не хвароба і пакута?
Як не блізняты — дзве сястры?
Шмат дзён ляжаў я непрытомны,
У цяжкай немачы слабы,
І варажыў мой лёс таёмны
Паўнюткі горкае жальбы.
Знясілены, худы, без ежы
Чакаў я — стухне воч святло,
І дух слабеў на цёмным ўзмежжы,—
Але жыццё перамагло.
І як не правы ты, Дэкарт!
Далі мне есці, я каштую
І чуюся, што нешта варт:
Я ем, і я — ужо існую.
1926