З Олеся
Я болей не плачу... Я муку сваю
Навек ланцугамі скую.
Народ мой закуты, забраны,
Гараць яго раны...
І душу сваю
Я ранам яго аддаю.
Я больш не спяваю ў змаганні ўначы,
Спяваюць жалезны мячы.
Маланкамі ў цемры лятаюць,
Да болю склікаюць,—
Няхай ў барацьбе
І мой меч пяе аб сабе.
Даволі маўчаці. Нямыя рабы
Паднялі штандар барацьбы;
Народ загукаў мой: «Да бою
За землю, за волю!»
І ў помсце святой
Крычу я: «За волю, на бой!»
1921