Я кахаў... Ах, калісьці даўно я кахаў!
Аж тады, калі моладасць ззяла ў вачах,
Калі гора і смутку я, дужы, не знаў
І адвага кіпела ў грудзях,—
Шчэ, тады, шчэ тады я кахаў!..
Але збег і загінуў, як мара, той час:
Пагубляў я ўсе радасці год маладых,
І жыццё, і сябе праклінаю не раз...
А цяпер, як у небе пас зор залатых,
На шляху маім свеціць той час.
1920