Калі змрочнасць ахінвае цьмяная
Ціхавейнаю хусткай утомы
І рука яе ў суцень прыбраная,
Зацірае ўсе рысы і зломы;
І калі цішыня нерухомая
Заплятае на сон свае косы
І на кветках красой невядомаю
Заблішчаць пераліўныя росы,—
Я хачу вам сказаць далікатнае,
Што, як вашы лятункі,— люботна
Уздыхнуць і згадаць невыдатнае,
Што гучыць без тугі, бесклапотна.
Як дзяцінства гады незваротныя,
Тыя гукі, што родзяцца ў цішы;
Як вады плюскатанні пяшчотныя,
Чараванне тых слоў закалыша.
І ушчэнт закаханасці поўныя
І таго, што не выкажаш мовай,
Мы пяройдзем мяжу ў невымоўнае
За рубеж чалавечага слова.
Блізасць гэткая шчэ не запісана,
Хоць для сэрца ад веку радзіма.
Немагчымасцю сэрца ўкалысана,
Немагчымае блізка й магчыма;
Калі росы, як пэрлы срабрыстыя,
На лістках і на травах так густа;
Калі змрочнасці ціхай празрыстае
Легкавейная, кволая хуста;
Калі мяккасцю фарб незвычайнаю
Задрамала лагоднасць над светам;
Калі сувяззю вечара тайнаю
Ноч суточана з днём яснакветым.
1925