Крыху ўзрушаны і рады,
Спатыкаюся з табой,
І цвітуць твае пагляды
І ўва мне і нада мной...
Ты варожыш, ты чаруеш,
О, чароўная, бы світ,
Абяцала — падаруеш
Губ вясёлы аксаміт.
І вясною веюць пасмы
Хмелю светлага валос;
Уступаем ў светлы пас мы,—
З намі, з намі светлы лёс.
З намі кволасць, з намі казкі,
Летуценняў лёгкі лёт.
Пацалункаў плюскат, ласкі,—
Ўсё ў адзіны карагод.
Толькі мовіць мне нясмела
Ўсё пабожна, што таю,
Толькі ўзняць рукой знямелай
Руку дробную тваю...
Ды халодны і стрыманы,
Не скажу патрэбных слоў,
Адыду ў мае туманы,
Ў неазначнасць белых сноў.
І адтуль, як сказ баляды,
Сутуняючай парой
Будуць згадвацца пагляды,
Дараваныя табой.
1923