Дзень хустачкай чырвонай захаду
выцер пот.
Дзень утаміўся і ў клунак змроку
Звязаў неспакой, клапоты.
І пазяхнуў ветрам — лёгка, летункова.
Сутунелым крылом
Туліцца к вёсцы ціша,
І пахціць скошаным сенам
І кароўім сырадоем.
Зараз прыйдзе Матка-Ноч.
Добрая, такая пяшчотная,
Пакрые коўдзеркай-цемнатой,
Заплюшчыць дню вочы:
«Спі, натомлены!»
1925