Летунковасць, нерашучасць,
Мая вясна, твае удаласці
Дзён плывучых немінучасць
Змяняе ў лета пэўнай сталасці.
Сёння я не той, калішні,
З вачыма — ціхімі заранкамі:
Вусны ўжо не тыя вішні,
Як некалі вясны світанкамі.
Юнаку была прынада
Раскідваць звонка
І не лічачы.
Сэрца мудрае ашчадна
Збірае дробкамі вялічачы.
Дзе кахаў нацяк, павеўнасць,
Сугучнай збежнасці магутнасці,
Дзе шукаў адно няпэўнасць,—
Шукаю сёння іншай сутнасці.
І дзе біўся, плакаў моўча,
Дарма вымольваў з малітоўнікам,
Там з мячом іду станоўча
Я — пераможны — заваёўнікам.
Думны з натоўпам на пляцы,
Мой пруткі крок на стромасці,
Час упартай, жніўнай працы,
Вітаю час мае свядомасці.
А калі пяшчот прыданства
Мне блісне у будняў сцюжасці,—
Гэта васілёк юнацтва
На слуцкім пасе кутай мужнасці.
1926