Сумнай песні голас,
Бы ў цудоўным сне...
Жыта спелы колас
Жнея хутка жне.
Сонца жар. Знямога.
Спёка, гарачынь...
Пачакай, нябога,
Крыху адпачынь!
Выпрастала спіну —
Шчок палае мак,
Стала на часіну
І знямела так.
Задуменне пала,
Пазірае ў даль.
Мо аб чым згадала?
Мо кагосьці жаль?
1924