Наш лёс, бы кат з рукой забойнай.
Бязлітасней рука каго?
Ды ўмее вой адзін спакойна,
Без роспачы прыняць яго.
І ўмее вой цвердакаменна
Ўстаяць перад навалай злой
І, ўсё губляючы нязменна,
Данесці абавязак свой.
Губляць жа болей немагчыма
І зносіць болей немага:
Народ, Свабода і Радзіма,—
На ўсё прыйшла адна чарга.
Найдаражэйшае, святое,—
Ўсё, чым натхнялася душа,
Чужою збэшчана рукою,
Сваволяй скута палаша?
Але пад лобам хмурым гэтым,
У гэтай думнай галаве
Імкненне да апошняй мэты
Непераможнае жыве.
Непераможнай волі шалам,
Перамагаючы і лёс,
Звініць душа з былым запалам,
Звініць без сумніву і слёз.
І покі пруткі шчэ цягніцы,
І покі ў жылах точыць кроў,—
Ніхто не ўбачыць голаў ніцай,
Пакорлівых не ўчуе слоў.
І покі сэрца поўна гневам
І гнеў драпежней крумкача,—
Вітаю бой ваяцкім спевам
І звонам вострага мяча.
Калі ж нараз ад меткай раны
Звалюся, сходзячы крывёй,
І вораг, перамогай п’яны,
Накпіць нягожа нада мной,—
Я і тады здалею горда
Стрымаць гадзін апошніх золь,
Мая нянавісць і пагарда
Не ўдасць, не здрадзіць люты боль.
1925