Нашы тайны й жаданні, як рэчы, як кветы,
Маюць водар і якасці хварб.
Іх багацці і тонкасць — цудоўныя светы,
Іх калёраў нязлічаны скарб...
І калі ты прыціхнеш, дзяўчынка, няждана
І замысліцца воч ясната,
Хараство летуценняў тваіх незраўнана,
Незраўнаная іх любата.
І здаюцца мне раніцай снежныя горы,
Там нічый непракладзены шлях,
І альпійскай фіялкі ў празрыстым
прасторы
Ледзьве чутны чаруючы пах.
Але ўсенька, сяброўка, усенька гавора:
І румянец, і грудзі, і стан —
Ап’яніць і ўзбунтуе галованьку скора
Гожаў вакхавых млявы туман.
1924