Няма збавення
Апроч пекнаты.
Ў маім маленні
Адзіная ты.
Аднэй між дзеваў
І верных жанок
Высокіх спеваў
Адвечны зарок!
Прамень світання
І сонечны госць,
Людзей вітання
Ты вартая ёсць!
О, будзь хвалёна,
Вялічана будзь! —
Табой збавёны
Не вызнае жудзь.
Малю й гукаю
У няўхільную сінь:
— З тугой адчаю
Мяне не пакінь!
Ў баі жыццёвым
Адвагі прыдай,
Надзеі словам
Мяне прывітай.
Пакліч павеўна
І радасць разлі,
Дазволь мне пэўна
Ступаць па зямлі.
1925