Не складаць мне болей песняў,
Не будзіць у пушчы рэх,
Перад сонцам на прадвесні
Не рассыплю срэбрам смех.
Стала госця ля парогу
Белым вабіць рукавом:
— Выйдзі, любы, у дарогу,
Новы дам начлег і дом.
Пашкадую дарагога,
Суніму ягоны боль,
Толькі слухацца дазволь.
Ледзь схіліцца мне дазволь.
Што ж, спакойны і гатовы,
Я й адклікнуўся на кліч,
Адчыню дзвярэй засовы
Я без радасці, без мук.
Ў невядомую пуціну
Немаведамы парог
Перайду...
Без клапот і без трывог.
Толькі, госця, няма веры;
Не мані, не абяцай:
Я зямныя бачыў меры
І зямны я ведаў рай.
1926